اگر با دیده دل به آنچه از بهشت براى تو وصف شده است، نـگـاهـت را بدوزى، جـان تو از آنچه از دنیا همچون شـهـوت ها و خـوشـى ها و زیـورها و مـنـظره هـاى دل انـگـیـز و زیـبـاى آن که براى تو آفریده شده است، بـیـزارى جـسـتـه و بـا انـدیـشـیـدن در صـداى بـرگ هـاى درخـتـانـى کـه در اثـر وزش نسـیـم پدید مى آید و ریـشه هـاى آن درخـتـان در درون تـپـه هـایـى از مـشـک بـر سـاحـل جـوى هـاى بـهـشـت پـنـهـان گـردیـده است و نـیـز بـا انـدیشـیـدن در خـوشـه هـاى مـرواریـد و شـاخـه هـاى تـر و تـازه آن و ظـاهـر شـدن آن مـیـوه هـا بـه صـورت هـاى گونـاگـون، در پـوسـت شـکـوفـه هـاى آن درخـتـان، جان تو حیران و سرگردان و از خود بیخود مى گردد.
اندیشیدن در آن میوه هایى که بدون زحمت چیده شده و به آن گونه که چیننده بخواهد، حاضر مى شود و براى ساکنان آن در گرداگرد کاخ هاى آن، عسل هاى صاف و خالص و شراب هاى تصفیه شده به چرخش در مى آید.
اهل بهشت گروهى هستند که همواره بزرگوارى شامل آنان شده تا اینکه به سراى آرامش بهشت جاوید رسیده و از نقل مکان ها و سفرها آسوده گردند.
پس اى شنونده! اگر دل خود را از هر چیزى بازداشته و به رسیدن به آن منظره هاى شگفت انگیز مشغول گردانى، جان تو در اشتیاق بهشت پرواز نموده و براى تعجیل در رسیدن به آن، مجلس سخنرانى مرا رها نموده و همسایگى به گور خوابیدگان را برخواهى گزید. خداوند ما و شما را از کسانى قرار بدهد که با رحمت خداوند و با تمام وجود براى رسیدن به جایگاه نیکان، تلاش مى نمایند.
خطبه 164 نهج البلاغه
