- ۲ نظر
- ۱۴ دی ۹۳ ، ۱۵:۰۰
استاد پناهیان:
قربانی دادن در راه خدا، مهمترین امتحان انسان و راه اصلی تقرب است.
داستان هابیل و قابیل بر سر درست قربانی دادن بود،
این دلیل اصلی بودن امتحان قربانی در حیات بشر است.
امروزه قربانی دادن صریح منسوخ شده،
ولی اصل قربانی دادن پابرجاست.
هرکسی باید ببیند اسماعیلش چیست
و چه زمانی از او می خواهند که قربانیش کند.
در روایت آمده هر روز صـبـح، آن روز به مـا می گـویـد:
من روز جدیدی هستم.
ما را نصیـحت مـی کـنـد کـه: در مـن خـوب حـرف بزن
و در من عمل خیر انـجـام بـده، مـن در قـیـامـت بـرای
تو شـهـادت مـی دهـم و اگـر امـروز را از دسـت دادی
دیگر من را نخواهی دید.
به واقع همین طور است،
اگر امروز از دست ما برود دیگر چنین روزی را نخواهیم
دید و دیگر نـخـواهد آمد. زمـان می گـذر و هر یـک روز،
بــرای مــا در پــیـشـگاه الـهـی شـهـادت خـواهـد داد.
آیت الله مجتهدی تهرانی
علامه محمد تقی جعفری (ره) می گفتند:
برخی از جامعه شناسان برتر دنیا در دانمارک جمع شده بودند تا پیرامون موضوع مهمی به بحث و تبادل نظر بپردازند.
موضوع این بود: ارزش واقعی انسان به چیست؟
برای سنجش ارزش بسیاری از موجودات، معیار خاصی داریم. مثلا معیار
ارزش طلا به وزن و عـیار آنست. معیار ارزش بنزین به مـقـدار و کـیـفـیـت
آنست. معیار ارزش پول پشتوانه آنست،
اما معیار ارزش انسانها در چیست؟
هر کدام ازجامعه شناسان، سخنانی گفـته و مـعـیارهـای خاصـی ارایـه
دادند. هنگامی که نوبت به بنـده رسیـد، گفتم: اگر میخواهید بدانید یک
انسان چقدر ارزش دارد، ببینید به چه چـیزی عـلاقه دارد و به چه چیزی
عشق می ورزد. کسیکه عشقش یک آپارتمان 2 طـبـقه اسـت، در واقع
ارزشش به مقدار همان آپـارتـمـان است. کسی که عشقش ماشینش
است، ارزشش به همان میزان است. اما کـسـی که عـشـقـش خـدای
متعال است، ارزشش به اندازه خداست.
علامه فرمودند: مـن ایـن مـطـلب را گفـتم و پـایـیـن آمدم. وقتی جامعه
شنـاسـان سخـنـان مـن را شنـیـدند، برای چند دقـیـقـه روی پـای خـود
ایستادند و کف زدند. هـنـگامی که تـشـویق آنها تمام شد، مـن دوبـاره
بلند شدم و گفتم: عزیزان، این کلام علی (ع) بود...