مردم

مــردم اغــلـب بــی انـصـاف، بـی مـنـطــق و خــود مـحــورنـد، ولـی آنـان را بـبــخــش.

اگر مهربان باشی تو را به داشتن انگیزه های پنهان متهم می کنند، ولی مهربان باش.

اگر مـوفـق بـاشی دوسـتـان دروغـیـن و دشـمـان حقیقی خواهی یافت، ولی موفق باش.

اگر شـریـف و درسـتـکـار بـاشـی فـریـبـت مـی دهـنـد، ولـی شـریـف و درسـتـکار باش.

آنچه را در طول سالیان سال بنا نهاده ای شاید یک شبه ویران کنند، ولی سازنده باش.

اگـر بــه شـادمـانـی و آرامـش دسـت یـابـی حـسـادت مـی کـنـنـد، ولـی شـادمـان بـاش.

نــیـــکـــی هـــای درونــت را فـــرامـــوش مــی کـــنـــنـــد، ولــی نــیــکــوکـــار بـــاش.

بـهـتـریـن هــای خــود را بــه دنــیــا بـــبـــخـــش حــتــی اگــر هـیـچ گـاه کـافـی نـبـاشـد.

و در نهایت می بینی هر آنچه هست همواره میان تو و خداوند است نه میان تو و مردم.

دکـتـر عـلـی شـریـعـتـی

دل مردم را شاد کن

استاد فاطمی نیا: عزیز من، دل مردم را شاد کن!

آقا بیست دفعه رفته عمره. می گویند بیا دفعه بیست ویکم پول را

بده خرج ازدواج یک دخـتر آبـرودار بـشود. می گویـد نه، نـمی توانم.

حالا پول را می داد خـرج آن دخـتـر، چه می شد؟ اجازه بدهید یـک

حدیث بخوانم، ببینیم چقدر ما غافلیم!

در حدیث داریم که وقتی مومن می میرد، یک صورت خوش با او وارد

قبر می شود و با او انـس می گیرد. این قـبـر، قبر قـبـرستان نیست.

منظور قبر برزخی است. به مومن می گوید: نترس! من با تو هستم.

این آفت های مربوط به قبر برزخی به تو نمی رسد.

تا زمانیکه قـیـامت برپـا می شود. مـومـن را از آتـش ها و آفـت ها به

راحـتـی عـبـور می دهــد و او را به در بـهـشـت می رسـانـد. مـومـن

می پرسد: تو کیستی؟ خدا رحمتت کند که این هــمــه من را کـمـک

کردی! این جواب را اگر آن آقا بشنود چمدان عمره را می گذارد زمین. 

هر چیزی که قداست ندارد، تشخیص قداست با خداست. 

آن صورت خوش به مومن این جواب را می دهد: من آن شادی هستم

که تو داخل قلب برادر و خواهر دینی خود کردی. 

عزیز من! دل مردم را شاد کن!