می ترسم

می ترسم از بعضی آدمها ...

آدمهایی که امروز دوستت دارند و فردا بدون هیچ توضیحی رهایت می کنند ...

آدمهایی که امروز پای درد دلت می نشینند  و فردا بیرحمانه قضاوتت می کنند ...

آدمهایی که امروز لبخندشان را می بینی و فردا خشم و قهرشان ...

آدمهایی که امروز قدرشناس محبتت هستند  و فردا طلبکار محبتت ...

آدمهایی که امروز با تعریف هایشان تو را به عرش می برند و فردا بر زمینت می زنند ...

آدمهایی که مدام رنگ عوض می کنند ...

امروز سفیدند ، فردا خاکستری ، پس فردا سیاه ...

آدم ها

 آدم ها سه دسته اند:

                                    عـینک

                                    ملحفه

                                    فـــرش

وقتی یک لکه ای بنشیند روی عینکت ، بلافاصله زود آن را با دستمال

کاغذی پاک می کنی

وقـتـی هـمـان لـکـه بـنـشـیـنـد روی ملحفه، می گـذاری سـر مـاه که 

لباس ها و ملحفه ها جمع شد، همه را با هم با چـنـگ می شویی...

وقتی همان لکه بنشیند روی فـرش، می گـذاری سر سال، با دسـتـه 

بیل به جانش می افتی.

خدا هم با بنده های مومنش مثل عینک رفتار می کند. بنده های پاک

و زلالی که جایـشان روی چـشـم است، تا خـطـا کـردنـد، بـلافـاصـلـه

حالشان را می گیرد (والبته در دنیا و خفیف) ...

دیـگـران را بـه مـوقـعش تـنبـیـه می کند آن هـم بـا چـنـگ و آن گـردن

کلفت هایش را می گذارد تا چرک هایشان جمع شود... 

قـرآن کـریـم: ما به کافران مهلت می دهیم تا بر کفر خویـش بـیـافزایند

و سر سال (یا قیامت، یا هم دنیا و هم قیامت) حسابی با دسـتـه بیل 

از شرمندگیشان  در می آید ...