نکاتی در مورد دعای عهد
1) علاقه به امام زمان علیه السلام باید جمعی باشد:
در دعای عهد داریم که: «اَللَّهُمَّ بَلِّغ مَولانَا الاَمامَ المَهدِیَّ القَائِمَ بِاَمرِ اللهِ
صَلَّی اللهُ عَلَـیـهِ وَ عَلَی آبَائِهِ الطَّاهِرینَ عَن جَمیِعِ المُؤمِنیِنَ والمُؤمِنَات»،
به امام زمان ابلاغ کن، از طرف چه کسی؟ «عن جمیع» از طرف هـمـه
مومنین و مومـنات «عن جمیع المؤمنینَ والمُؤمـنـات» این خـودش یـک
مطلب مهمـی است.
2) امام جهانی باید مریدش هم جهانی فکر کند:
وقتی زیارت می رویم بگوییم که: این زیارت به نیابت از همه مومنین
و مومنات است. صدقه می دهیم بگوییم: دفع بلا از همه مومنین و
مـومنات بـشـود. نـگـوییم: خدایا، مومـنـیـنی که در این مسجد نماز
خواندند بیامرز. حالا مومنینی که در مسجد دیگر نماز خواندند چه؟
همه را بگو. چرا می گـویـی خـدایا کـسـانی که در این هیأت سینه
زده اند. چقدر تنگ نظر هستـی! چقدر فکرت کوچک اسـت. مـگر تو
منتظر امام بین المـلـلی نیستی؟ امـام جـهـانی بـایـد مریدش هم
جهانی فکر کند. کسی که منتظر اصلاح عمومی است، باید خودش
هم عمومی فکر کند. خودم و بچه ام و هیأتم و مسجدم و برایش
هیچ فرقی نکند. «عَن جَمیعِ المُؤمِنینَ و المُؤمِنَات.»
3) علاقه به امام زمان علیه السلام بدون مرز است:
این علاقه بدون مرز، از کجای دعای عهد فهمیده می شود؟ این
جمله که می گوید: «فِی مشَارقِ الارضِ و مغَاربَها» در مشرق ها
و مـغـرب ها، «وَسَهلِهَا وَ جَبَلهَا» زمـیـن های هموار و کوهستانی،
«و بَرِّها و بَـحـرها» دریـا و خـشـکی؛ ببینید این دعـا چقدر سازنده
است. چه اصــراری داریـم که بـگـویـیـم من چـه هستم و من چه
هستم؟ همه، دریا و خشکی، سطحی و کوهستانی، مشرق و
مغرب، علاقه بدون مرز. خیلی قشنگ است.
4) شریک کردن والدین در دعا و زیارت برای امام زمان (عج):
در دعـای عـهـد می گویی: ای امـام زمان! سـلام می کنم از طرف
خودم، و از طرف «والدیَ» (= پدر و مادرم) و «وُلدی» (=فرزندانم)؛
یعنی هم نسل گذشته، هم نسل آینده را در نظر می گیری.
5) چه مقدار به امام زمان علیه السلام صلوات بفرستیم؟
این دعا می گوید که: «وزنهَ عَرشِ الله و مدادَ کَلمِاتِه» به مقدار وزن
عـرش خـدا و به مـقـدار کـلـمـات الهی، «و مُنتهَی رِضَاه» به انـدازه
آخرین درجه رضایت او، «وَ عَدَدَ مَا احصَاهُ کِتَابُهُ» به عدد آنچه کتاب
شمارش کرده، «وَ احَاطَ بِهِ عِلمُه» به عدد علم.
یعنی مهدی جان، ای امام زمان! سلام بر تو به عدد وزن عرش، به
عدد هر چه که نوشته شده، به عدد هر چه خدا بر آن علم دارد...
به تو سلام و درود می فرستم.
6) اعلام هر روزه علاقه به امام زمان (عج):
یک کسی هر روز زنگ می زند که آقا دوستت دارم. می گوید:
«اُجدد لَهُ فِی هَذَا الیَومِ وَ فِی کُلُ یَوم» مهدی جان، امروز و هر
روز، «اُجَدِّدُ» یعنی بیعتم را تجدید می کنم.
7) علاقه رو به رشد:
عـلاقـه رو بـه رشـد یعنی چه؟ مــی‌گــویـد: «عَهداً»، بعد از عهداً
می گوید «وَ عَقداً»، بعد از عقداً می گوید «وَ بَیعهً»، الله اکبر! چه
خبر است؟ مهندسی اش را می بینید؟
عهد یعنی تعهد، در دعای عهد می گوییم: ای امام زمان! سلام و
صلوات بر تو، این سلام من عهد است. یعنی با تو تـعهد می کنم.
تعهد می کنم یعنی قرار می گذارم بین خودم و خدا، بعد می گوید:
«عهد» کَم است. پر رنگش کن، «عقد». دو نفر ممکن است با هم
عهد ببندند، وعده داشته باشند، امـا به هم گـره نـخـورند. «عقد»
یعنی گره.
مـمـکـن است عهد بـاشـد، عـقد هم بـاشـد، اما تسلیم نـبـاشد.
می گوید: «و بیعهً»، تسلیم است. یعنی باز هم پر رنگش می کند.
«عهداً» تـعـهـد با حضرت مـهـدی علیه السلام، «عقداً» عقد با امام
زمان علیه السلام، «وبیعهً» بیعت کنید با او و تسلیم شوید.
8) علاقه افتخار آمیز:
چقدر خوب است این تابـلـو شـود. علاقـه حـتـمـی، می گوید: « فی
رَقبتِی» یعنی به گردن من («رَقبَ» یعنی گردن) ممکن است کسی
علاقه داشته باشد ولی افتخار نکند. می گوید: نه، علاقه افتخار آمیز.
9) علاقه همراه با همه مراحل:
در دعای عهد می گوید: «وَ اجعَلنِی مِن انَصارهِ و اَشیاعهِ وَ الذَّابینَ
عَنه وَ اجعَلِنی مِن المُستَشهَدِینَ بَینَ یَدَیهِ» تمام مراحل حضور را
داشته باشم. آخر گاهی وقت ها انسان یک کسی را دوست دارد
در حدی که مثلاً یک میلیون به او وام بدهد. ولی به او می گـویـد:
می‌توانم همسفر باشم، می گوید: نه، همسفر نه، بابا این پول را
بگیر و خودت برو. عقب ما نیا.
گاهی یک کسی می گوید: عقب من بیا، به تو پول نمی دهم اما
می خواهی بیایی در ماشین سوار شو تو را ببریم. یـعـنـی از یک
جهت یک جایی پر رنگ است، یک جایی کمرنگ است.
دعا می گـوید: خـدایا قرار بده مـرا «انصَارِهِ»، «وَ اشیَاعِهِ»، شـیـعـه
یعنی دنباله رو یعنی من دنبال تو هستم، «انصار» و نصرت در جایی
است که نیاز به کمک هست. «وَالذّابّینَ عَنهُ» از تو دفاع می کنم.
اگر کسی بگوید بالای چشمت ابرو است، برخورد می کنم.
«والذابین عنه» ما اجازه نمی دهیم که کسی جسارت کند. غیرت
دینی داریم. تعصب داریم و افتخار هم می کنیم. اینکه می گویند:
تعصب بد است. آدم متـعـصـبی است، تعصب در کار شخـصـی بـد
است. تـعـصــب روی لهجه، فارس از فارس، تـرک از تـرک، لر از لر،
عرب از عرب، عجم از عجم، این تعصب ها بد است. یعنی به خاطر
لهجه کمکش می کنم. به خاطر همشهری گری تـعـصب می کنم.
در انتخابات می گویم چون این هـمـشـهری مــن است. فـامیل من
است. همسایه من است. ایــن تعصب‌ها بد است. اما اگر فهمیدی
یک چیزی حق است، دیگر، باقی ها بــاطــل است. آنجا که حــق
است باید تعصب داشته باشی. انحصار طلبی در حق خوب است.
اولین انـحـصار طـلـب، خود خداست. چون می‌گوید: «لا اله» هیچ
کس را قبول ندارم، «الا الله»! جز خدا، باقی ها را دور بریز.
10) علاقه عاشقانه:
در دعا می گویی: «طَائِعاً غَیرَ مُکرَهٍ» یعنی مهدی جان! من که در
دعای عهد به تو سلام می کنم، از روی عشق زیارت می کنم نه
از روی اکراه!
11) علاقه و عمل در خط رضایت او:
«عَلَی طَاعَتِکَ وَ طَاعهِ رَسُولِک» یعنی مهدی جان! من را از شیعیان
قرار بده. مـنـتها طــبــق آن چیزی که تو گفتی. هر استقامتی مـهـم
نیست. اسـتـقامــتـی مــهــم است که «قالُوا رَبُّنَا اللهُ ثُمَّ استَقامُوا»
(فصلت/ 30) استـقامت بـر اساس الله باشد. این مهم است. «کَما
اُمرت» (هود/ 112) یعنی هـمـانطور که مـأمور هستی. یعنی طبق
امر ما استقامت کن نه طبق یک دندگی و لـجـبـازی و سـلـیقه. اگر
کسی یک سلیقه ای داشت و روی سلیقه اش هم استقامت کرد،
این استقامت نیست، یک دندگی است. استقامتی ارزش دارد که
طبق مأموریت باشد «کما أمرت». استقامتی ارزش دارد که در خط
خدا و رسول خدا و ولی خدا علیهم السلام باشد: «عَلَی طَاعَتِکَ
وَ طَاعهِ رَسُولِک.»
حاج آقا قرائتی
